“There are no wrong turnings. Only paths we had not known we were meant to walk. ”― Guy Gavriel Kay, Tigana. Carlos’ POV. This is my last day here. I keep telling myself as I was entering the building of Paulina Mart. A promise is a promise kahit na nga kahapon ay halos ipagtabuyan ako ni Rand. Kung hindi lang talaga ako nakapangako sa kanya at pati na rin ay Kuya James ay talagang hindi na ko babalik ngayong araw. Pagtapat ko sa boutique ay hindi ko maiwasang lingunin iyon. May hinanap ang aking mga mata at ayun nga siya. She was busy folding some thirts on the rack. She was wearing the same uniform she had the first time I saw her. I have to admit cute siya at bagay sa kanya iyon. What’s with you, dude? Gusto mo ngang sisantehin siya ni Rand, di ba?. No, no, of course not. Noon iyon. Noong hindi ko pa alam na working student pala siya and about to graduate this coming year. Napakalaki ng pagtingin ko sa mga taong nagsisikap na matupad ang kanilang mga pangarap. Kung meron man akong nararamdaman sa isang iyon sa mga oras na ito, iyon ay walang iba kundi matinding paghanga. Sobra sobra talaga ang paghanga ko sa mga taong hindi basta-basta sumusuko at hindi hinahayaang maging hadlang ang kahirapan upang magtagumpay sa buhay. “Good morning, Sir,” bati sa’kin ng ilang salesladies na nakakasalubong ko. Tinanguan ko naman ang mga ito. Nagpatuloy na ko sa paglalakad at saka dumeretso sa opisina sa taas. “Thought, you won’t come back,” ani Rand pagkakita sa’kin. “Yup, this is my last day. You’re right. Hinahanap na ‘ko sa Caloocan. “Look, Mi…Carlos, I ‘m sorry about what I said yesterday. I was being ungrateful. Ako ang humingi ng pabor sa’yo at imbes na magpasalamat ay ganoon pa ang naging asal ko. You know, I didn’t mean whatever I said right?”. “No worries, insan. Alam ko naman ‘yon

Pero kung itinuloy mo yung pagtawag sa’kin ng Miggy malamang talagang eto na ang huling tuntong ko sa department store mo,” napapailing kong sabi rito. Agad na rin akong natawa nang marinig ko ang malakas nitong pagtawa. “Sorry. Promise, no more Miggy. ” Itinaas pa talag a nito ang kanang kamay na tila nanunumpa. Natawa na la ng ulit ako dahil kasasabi niya ulit sa pangalang iyon. “Baba na ulit ako,” paalam ko rito. I’d better b e down at iwan ito sa ginagawa nito. He looked like h e was studying some papers when I entered his office. “Wann a have som e coffee?” . “Nope. I’ll have my snack sa ibaba. Kuk upitan kita ng tinapay sa Hanna’s bakeshop,” biro ko rito habang lumalabas ng opsina nito. “B ayaran m o ‘yon. “N o way h ahaha. I started my round in the grocery. Doon kasi palaging maraming tao. So far, so good naman ang takbo ng department store in the past few days. Halos dalawang linggo pa lang itong nag-o-operate at wala naman akong nakitang problema. Expected naman iyon sapagkat ay karamihan sa mga empleyado ay nagkaroon na ng training mula sa iba’t ibang branches ng Paulina Mart kaya alam talaga nila kung ano ang dapat gawin sakali mang magkaproblema. I was walking my way to Hanna’s bakeshop when I saw her. Kalalabas niya ng restroom. Nakatagilid facing the corne r. Parang itinatago niya ang mukha habang may kausap sa phone. Hindi ko maiwasang titigan siya. She’s an eyecatcher. W ith her hair on a high ponytail, a pencil-cut skirt just above her knee and a wedge sandals, she’s a beauty to behold. And what’s even more eandering is that she seems to be unaware of her effect to other people especially to the male population. Wala siyang kaa lam-alam na panay ang sulyap sa kanya ng mga kalalakihang nagdaraan doon. Talagang lalapitan ko siya upang sitahin kung bakit siya nakikipag-usap sa telepono kung kanino mang poncio pilato sa oras ng trabaho, ngunit ibinaba na niya ang phone at saka ipinunas ang palad sa mukha. She’s crying. What the f…ck! Saglit akong napahinto trying to decide if I should check on her or just leave her alone. Pero tila may kung anong humaplos sa puso ko

I need to find out what was wrong with her. “Is anything wrong? Bakit ka umiiyak?”nag-aalalang tan ong ko pagkalapit dito. Gulat na napalingon siya sa’kin. Ba hagyang nanlaki ang mga mata niyang namumula pa sa pag-iyak. “N. no, Sir. Nothing’s wrong. Hindi po ako umiiyak,” agad niyang tanggi. Lumakad siya palayo sa’kin. “Someone hurt you there? Pwede mong sabihin sa’kin. I can’t help you if you won’t tell me,” saad ko habang sinusundan ito. I was a bit worried. Kung meron mang nanakit sa kanya ay kailangang kong malaman. “No, Sir. No one hurt me. Ayos lang po talaga ako. Napauwing lang ako. Thank you. ” Pagkasabi niyon ay halos takbuhin nito ang pabalik ng boutique. Ako naman ay naiwang nakatayo doon at nagtatakang sinusunadan ito ng tingin. Sa hindi ko malamang kadahilanan ay nakadama ako simpatiya rito. I was even considering following her inside the boutique though I stopped myself from doing it. For sure, magtataasan ang kilay ang mga katrabaho nito doon. At malamang ito pa ang maging paksa ng usapan ng mga walang magawa kundi pag-us apan ang buhay ng may buhay. Kaya naman hinayaan ko na lamang siya. Sinundan ko na la ng siya nang tingin habang may may nagdedebate sa utak ko kung susundan siya o hindi. Napapailing na ipinagpatuloy ko ang pag-iikot sa departm ent store. I didn’t know why I was wasting my time trying to extend help to ladies’ in distress who doesn’t appreciate it. Magtrabaho ka na, Carlos Miguel. Time is money and you’re losing a thousand by standin g there and thinking about what was wrong with a woman whom you dislike from the very begin ning. Move, asik ko sa sarili. And with that in mind, I continued my round of the building. * ****